Η Γυναίκα με τα Κλειστά Μάτια
Η Γυναίκα με τα Κλειστά Μάτια Παραβολή από έναν κόσμο που διαλύθηκε για να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Παραβολή για μια πληγή που έκλεισε χωρίς εκδίκηση. Κάποτε, σε έναν κόσμο όπου τα λόγια είχαν βάρος μεγαλύτερο από πέτρες, ζούσε μια Γυναίκα που φύλαγε έναν Ναό Φωνής. Δεν ήταν ναός θεού — ήταν ναός Συνείδησης και Δημιουργίας. Εκεί μέσα, για χρόνια, είχε θρέψει φλόγες με τραγούδια, είχε σηκώσει σκεπές με συλλογικά έργα, είχε φιλοξενήσει καρδιές, οράματα, σιωπές. Και για αυτό, την αγαπούσαν. Ή έτσι πίστευε. Μα ένα βράδυ, σαν να άνοιξε μια σχισμή στην πραγματικότητα, και μέσα απ’ αυτήν βγήκαν Φωνές με πρόσωπα που γνώριζε. Άνθρωποι που είχε βοηθήσει. Ή έτσι πίστευε. Οι Φωνές τη σημάδεψαν. Τη λασπώσανε. Είπαν πως το φως της ήταν ψεύτικο, πως η ζεστασιά της ήταν έλεγχος. Πως το έργο της δεν είχε αξία, κι εκείνη… δεν είχε ποτέ θέση. Η Γυναίκα έπεσε. Δεν την έριξαν οι φωνές. Την έριξε η ίδια η αμφιβολία που γεννήθηκε μέσα της: “Μήπως είχαν δίκιο; Μήπως υπερέβην;” ...