«Πες μου μια λέξη» του Μπράιαν Φρίελ: Η κραυγή πριν την ετυμηγορία
Μια λέξη για το Πες μου μια λέξη Μια θεατρική κριτική της Έλενας Σταματοπούλου Το Πες μου μια λέξη του Μπράιαν Φρίελ, γραμμένο στα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας, ανασύρεται σήμερα στο φουαγιέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών από τον Ευδόκιμο Τσολακίδη. Και μοιάζει, πια, σαν ηχώ από έναν κόσμο που δεν υπάρχει. Ή μήπως είναι ακριβώς γι’ αυτό που υπάρχει ακόμα; Ο Φρίελ, κάποτε επίκαιρος και κοφτερός, ακουμπά πλέον αλλιώς πάνω μας. Σαν ένας παλιός συγγενής που φέρνει μαζί του τη νοσταλγία, την αμηχανία και ένα αδιόρατο αίσθημα απώλειας. Το ερώτημα που μου γέννησε η παράσταση δεν ήταν αν το έργο «μιλάει» στο σήμερα. Ήταν αν το σήμερα μπορεί ακόμα να το ακούσει. Η σκηνοθεσία του Τσολακίδη αναμετριέται με το βάρος της μνήμης και την πρόκληση του τώρα. Τρεις διαφορετικές γενιές υποκριτικής επί σκηνής, τρεις διαφορετικές υποκριτικές γενιές αναφορικά με το σώμα και τον λόγο, τρεις διαφορετικές ηλικίες – από τη φλεγόμενη νεότητα, στη μεσηλίκη κραυγή για δημιουργική επιβεβαίωση,...