Πολυξένη: ένα κορίτσι που δεν χωράει σε έναν ασπρόμαυρο κόσμο
Πολυξένη: ένα κορίτσι που δεν χωράει σε έναν ασπρόμαυρο κόσμο ένα στοχαστικό σημείωμα για μια παράσταση και μια μνήμη Υπάρχουν θεατρικές μορφές που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από τη μυστική παιδική μας βιβλιοθήκη — εκεί που κρύβαμε ιστορίες για τις μέρες που θέλαμε να γίνουμε ανεξάρτητες, αλλόκοτες, ελεύθερες. Η Πολυξένη της Στέλλας Μιχαηλίδου, που παρουσιάζεται στην Παιδική Σκηνή του ΚΘΒΕ, μου ξύπνησε τέτοια ανάμνηση. Ή μάλλον, μια οικειότητα: με την Πίπη Φακιδομύτη της Άστριντ Λίντγκρεν, που πρωτογνώρισα όταν ήμουν παιδί. Η Πίπη ήταν για μένα κάτι παραπάνω από λογοτεχνική ηρωίδα. Ήταν ένα κορίτσι που τολμούσε : να λέει όχι, να ανατρέπει κανόνες, να γελάει με την αυθεντία, να ζει μόνη της, να ορίζει τον κόσμο της. Δεν υπήρχε κανείς να της πει τι είναι σωστό και τι λάθος — και αν υπήρχε, τον προσπερνούσε με εκείνο το χαρακτηριστικό της μείγμα εξυπνάδας, αφέλειας και στοχαστικής αποδιοργάνωσης. Ήταν πανίσχυρη σωματικά , αλλά ταυτόχρονα άφοβα τρυφερή . Έπαιζε με όρους που η ίδ...