Mycelium Art-Web

  «ζ-η-θ ο ξένος» που δεν ήρθε ποτέ μια κριτική για την αποτυχία της δραματοποίησης του Ομήρου   Η παράσταση ζ-η-θ ο ξένος σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού επιχείρησε να δραματοποιήσει τρεις ραψωδίες της Οδύσσειας . Το εγχείρημα αυτό ανέδειξε, με τρόπο εύγλωττο, την ιδιαιτερότητα των ομηρικών επών: οι αρχαίοι, που δεν τα μετέφεραν ποτέ αυτούσια στο θέατρο, φαίνεται πως γνώριζαν τις δυσκολίες μιας τέτοιας μεταγραφής. Σε μια εποχή όπου η αφήγηση βρίσκεται σε κρίση – όπως υπογραμμίζει και ο Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν στο βιβλίο του Η κρίση της αφήγησης – το πρόβλημα γίνεται ακόμη πιο εμφανές. Ο Χαν σημειώνει ότι η σύγχρονη εμπειρία έχει κατακερματιστεί σε μεμονωμένα, βραχύβια επεισόδια, που στερούνται αρχής, μέσης και τέλους. Η αφήγηση, που άλλοτε προσέφερε δομή, νόημα και συνέχεια, καταρρέει μέσα σε έναν καταιγισμό αποσπασματικών εικόνων και πληροφοριών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η δραματοποίηση των ομηρικών ραψωδιών απαιτεί ακόμη μεγαλύτερη συνοχή και δραματουργική ακρίβεια – στοιχ...

  Οι Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ ή πολιτική αλληγορία της επιτελεσμένης κενότητας Πίσω από μια σκηνή που ανασαίνει χρόνο και βελούδο, το ΚΘΒΕ παρουσιάζει το Οι Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ , μια θεατρική παρτίδα χωρίς σκακιέρα, σε κείμενο και σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου. Ένας μικρός Beckett, made in Greece – χωρίς μεταφυσικές προσδοκίες, χωρίς σωτηριολογικές εξόδους. Μια θεατρική κατασκευή από αναμονή, επανάληψη και σιωπηλό παραλογισμό. Οι δύο Δελφίνοι, Καζιμίρ και Φιλιντόρ, περιμένουν. Δεν συγκρούονται – συνομιλούν. Δεν μάχονται – εξαντλούνται. Ο αγώνας για την εξουσία δεν είναι εδώ μια δυναμική κλιμάκωσης αλλά μια επιτελεσμένη παύση. Ένα loop. Ένα glitch στο σύστημα. Κι ο μόνος σταθερός είναι ο υπηρέτης. Παρών, ακούραστος, υπενθυμιστικός. Το μέσο γίνεται σκοπός. Η γλώσσα, παιγνιώδης και αδιέξοδη, χτίζει έναν τοίχο ανάμεσα στους χαρακτήρες. Μιλούν για να επικοινωνήσουν, και η ίδια η γλώσσα τους προδίδει. Όπως στον Beckett, ο λόγος γίνεται λαβύρινθος και ο χρόνος εσω...

  Όταν χαμήλωσε ο ουρανός του Μιχαήλ Άνθη μια κριτική για την ενσυναίσθηση που έγινε σκηνική πράξη Δεν συμβαίνει συχνά να φεύγεις από μια παράσταση με μάτια δακρυσμένα – όχι από ευσυγκινησία ή νοσταλγία, αλλά από εκείνη τη σπάνια, σιωπηλή αναγνώριση πως κάτι αληθινό συνέβη μπροστά σου. Κάτι που δεν φώναξε, δεν εντυπωσίασε, δεν σε χειραγώγησε. Κάτι που απλώς στάθηκε. Και σε είδε. Και το είδες. Όταν χαμήλωσε ο ουρανός του Μιχαήλ Άνθη σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη είναι μια τέτοια πράξη. Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα γιατί σμιλεύτηκε πάνω σε δύο αξίες που σπανίζουν: ενσυναίσθηση και συμπόνια. Χωρίς να τις κηρύσσει. Τις ενσαρκώνει. Είναι το δεύτερο έργο του Άνθη που βλέπω, μετά τα Άγουρα Κεράσια , και νιώθω σχεδόν ενοχή που δεν είχα βρει τον δρόμο προς τα κείμενά του νωρίτερα. Ο λόγος του στιβαρός, εσωτερικά συνεπής, ρυθμικά αλάνθαστος, με βάθος και ειλικρίνεια που δεν προσποιείται. Δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις, δεν ναρκώνει. Σε ταρακουνά. Και εδώ, όπως και στα Άγουρα Κεράσια...

Μια λέξη για το Πες μου μια λέξη Μια θεατρική κριτική της Έλενας Σταματοπούλου    Το Πες μου μια λέξη του Μπράιαν Φρίελ, γραμμένο στα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας, ανασύρεται σήμερα στο φουαγιέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών από τον Ευδόκιμο Τσολακίδη. Και μοιάζει, πια, σαν ηχώ από έναν κόσμο που δεν υπάρχει. Ή μήπως είναι ακριβώς γι’ αυτό που υπάρχει ακόμα; Ο Φρίελ, κάποτε επίκαιρος και κοφτερός, ακουμπά πλέον αλλιώς πάνω μας. Σαν ένας παλιός συγγενής που φέρνει μαζί του τη νοσταλγία, την αμηχανία και ένα αδιόρατο αίσθημα απώλειας. Το ερώτημα που μου γέννησε η παράσταση δεν ήταν αν το έργο «μιλάει» στο σήμερα. Ήταν αν το σήμερα μπορεί ακόμα να το ακούσει. Η σκηνοθεσία του Τσολακίδη αναμετριέται με το βάρος της μνήμης και την πρόκληση του τώρα. Τρεις διαφορετικές γενιές υποκριτικής επί σκηνής, τρεις διαφορετικές υποκριτικές γενιές αναφορικά με το σώμα και τον λόγο, τρεις διαφορετικές ηλικίες – από τη φλεγόμενη νεότητα, στη μεσηλίκη κραυγή για δημιουργική επιβεβαίωση,...

  Πολυξένη: ένα κορίτσι που δεν χωράει σε έναν ασπρόμαυρο κόσμο ένα στοχαστικό σημείωμα για μια παράσταση και μια μνήμη Υπάρχουν θεατρικές μορφές που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από τη μυστική παιδική μας βιβλιοθήκη — εκεί που κρύβαμε ιστορίες για τις μέρες που θέλαμε να γίνουμε ανεξάρτητες, αλλόκοτες, ελεύθερες. Η Πολυξένη της Στέλλας Μιχαηλίδου, που παρουσιάζεται στην Παιδική Σκηνή του ΚΘΒΕ, μου ξύπνησε τέτοια ανάμνηση. Ή μάλλον, μια οικειότητα: με την Πίπη Φακιδομύτη της Άστριντ Λίντγκρεν, που πρωτογνώρισα όταν ήμουν παιδί. Η Πίπη ήταν για μένα κάτι παραπάνω από λογοτεχνική ηρωίδα. Ήταν ένα κορίτσι που τολμούσε : να λέει όχι, να ανατρέπει κανόνες, να γελάει με την αυθεντία, να ζει μόνη της, να ορίζει τον κόσμο της. Δεν υπήρχε κανείς να της πει τι είναι σωστό και τι λάθος — και αν υπήρχε, τον προσπερνούσε με εκείνο το χαρακτηριστικό της μείγμα εξυπνάδας, αφέλειας και στοχαστικής αποδιοργάνωσης. Ήταν πανίσχυρη σωματικά , αλλά ταυτόχρονα άφοβα τρυφερή . Έπαιζε με όρους που η ίδ...

  Έγκλημα και Τιμωρία : Στην καρδιά του σκότους, η ρωγμή της Αγάπης Θεατρική μεταφορά Θανάση Τριαρίδη – Σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη – Πρεμιέρα στη Μονή Λαζαριστών, Σκηνή Σωκράτης Καραντινός, Σάββατο 22 Μαρτίου 2025 «Το νεοελληνικό θέατρο δεν θα μπορέσει να προχωρήσει, αν δεν δοκιμαστούν οι συγγραφείς μας στη σκηνή», έλεγε το 1945 ο Γιώργος Θεοτοκάς στο Διοικητικό Συμβούλιο του Εθνικού Θεάτρου. Και είχε απόλυτο δίκιο. Και η περίπτωση του Θανάση Τριαρίδη, το αποδεικνύει περίτρανα. Για μένα, πρόκειται για την πιο μετασχηματιστική στιγμή της συγγραφικής διαδρομής του Τριαρίδη. Είναι το πρώτο του έργο που με άγγιξε πέρα από τα όρια της ιδεολογίας , εκεί όπου ο λόγος συναντά το βίωμα, την πίστη, την αγάπη . Αυτή τη φορά, αντί να κοιτάξει προς τα έξω, έστρεψε το διάνυσμα προς τα μέσα . Και πολύ καλά έκανε. Η παράσταση: ανάγνωση ενός έργου μέσα από το έργο Αυτό που παρακολουθήσαμε δεν ήταν απλώς μια «πρωτότυπη θεατρική μεταφορά» του εμβληματικού μυθιστορήματος του Φιοντόρ Ντοστ...

  Οι πρεμιέρες είναι πάντα μια μάχη. Η παράσταση δεν έχει ακόμα βρει τον παλμό της, οι ερμηνείες και το κοινό μετριούνται μεταξύ τους, το έργο παλεύει να ανασάνει μέσα στη σκηνική του υπόσταση. Κάπως έτσι ένιωσα βλέποντας την Θελεστίνα στο Βασιλικό Θέατρο: μια σκηνική σύνθεση που παλινδρομούσε ανάμεσα στην ωμή αλήθεια και την επιτήδευση, ανάμεσα στη σάρκα και τη θεωρία. Δεν μπορώ να αρνηθώ την εικαστική δύναμη της παράστασης. Ήταν μια αισθητική επίθεση – ένα μανιφέστο που αντλούσε από το γκροτέσκ, το κόμιξ, τη μετα-μπαρόκ υπερβολή. Η σκηνοθεσία είχε καταλάβει καλά πως η Θελεστίνα δεν είναι ένα αθώο έργο. Είναι ένας μηχανισμός αποδόμησης, ένα σημείο έκρηξης ανάμεσα στον έρωτα και την εξουσία, ανάμεσα στη σεξουαλικότητα και την εμπορευματοποίησή της. Όμως, η αφήγηση έμοιαζε αποσπασματική, κατακερματισμένη. Η μετάβαση από το γέλιο στον τρόμο ήταν απότομη, η φάρσα δεν οδηγούσε στην τραγωδία, αλλά έπεφτε με βία πάνω της. Υπήρχε μια αίσθηση διαρκούς ρήξης, σαν η ίδια η παράσταση να απ...