Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ MYCELIUM ART-WEB

 

Mycelium Art-web: Διασυνδέοντας καλλιτεχνικά οικοσυστήματα

Η τέχνη δεν είναι ένα στατικό γεγονός. Δεν είναι ένα μεμονωμένο έργο, ένας καλλιτέχνης, μια παράσταση. Είναι ένα οικοσύστημα. Ένα ζωντανό δίκτυο που αναπτύσσεται μέσα από τις συνδέσεις του. Όπως το μυκήλιο στη φύση, η τέχνη απλώνεται υπόγεια, αόρατα, οργανικά, διαμορφώνοντας ένα σύστημα υποστήριξης, ανταλλαγής και εξέλιξης.

Το Mycelium Art-web γεννιέται από αυτήν την ιδέα: την ανάγκη να προσεγγίσουμε την καλλιτεχνική δημιουργία όχι ως μια κλειστή διαδικασία, αλλά ως ένα ανοιχτό, ριζωματικό δίκτυο σχέσεων. Εμπνευσμένο από τη φιλοσοφία των Deleuze & Guattari, το blog αυτό δεν είναι ένας τόπος κριτικής από "ψηλά", αλλά ένας χώρος διασύνδεσης, ενίσχυσης και ανατροφοδότησης.

Τι σημαίνει "ριζωματική" προσέγγιση στην τέχνη;

Στην κλασική δυτική σκέψη, τα πράγματα οργανώνονται ιεραρχικά: το "καλό" και το "κακό", το "ορθό" και το "λανθασμένο", το "υψηλό" και το "χαμηλό". Όμως, το μυκηλιακό δίκτυο λειτουργεί αλλιώς. Συνδέει, υποστηρίζει, διαχέει. Ένα θέαμα, μια παράσταση, μια performance δεν είναι μια "στατική στιγμή" που πρέπει να κριθεί και να καταχωρηθεί. Είναι ένας κόμβος στο καλλιτεχνικό οικοσύστημα, που αξίζει να εξερευνηθεί στις διασυνδέσεις του.

Το Mycelium Art-web δεν κάνει κριτική με όρους "καλού" ή "κακού". Δεν αναπαράγει τη λογική του διαχωρισμού. Αντίθετα, αναδεικνύει τι δημιουργεί μια παράσταση, πώς λειτουργεί μέσα στο δίκτυο των καλλιτεχνικών πρακτικών, ποιες ιδέες φέρνει στο φως, ποιες διαδρομές ανοίγει.

Δεν γράφουμε "για να αξιολογήσουμε", αλλά "για να συνδεθούμε".


Ποιος είναι ο στόχος αυτού του blog;

✔Να ενισχύσει τη δικτύωση μεταξύ καλλιτεχνών, ομάδων και φεστιβάλ.
✔ Να αναδείξει τις υπόγειες διασυνδέσεις μεταξύ παραστάσεων, δημιουργών και καλλιτεχνικών πρακτικών.
✔ Να προτείνει τρόπους σκέψης πέρα από τις καθιερωμένες ιεραρχίες της κριτικής.
✔ Να λειτουργήσει ως ένας "κόμβος" ανταλλαγής, ανατροφοδότησης και υποστήριξης.

Το Mycelium Art-web είναι μια κριτική πλατφόρμα που ενώνει, αντί να απομονώνει. Που φωτίζει τη δυναμική των καλλιτεχνικών διαδικασιών και τις σχέσεις που τις τροφοδοτούν. Που βλέπει την τέχνη όχι ως ένα προϊόν, αλλά ως μια ζωντανή συνομιλία.

Κάλεσμα στη διασύνδεση

Αν αυτός ο τρόπος σκέψης σου μιλάει, τότε είσαι ήδη μέρος του μυκηλιακού οικοσυστήματος. Εδώ θα βρίσκεις κείμενα που δεν είναι "αξιολογήσεις", αλλά συνδέσεις. Που δεν επιβάλλουν απόψεις, αλλά προτείνουν δρόμους.

Αν θέλεις να συνδεθείς, να μοιραστείς τη δουλειά σου ή να ανοίξουμε έναν διάλογο, είσαι ευπρόσδεκτος/η/ο.


 

Η τέχνη ανθίζει όταν οι ρίζες της επικοινωνούν.

Καλώς ήρθες στο Mycelium Art-web.

 

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Η Θελεστίνα στο Βασιλικό Θέατρο – Ανώδυνη Φαντασμαγορική Πολιτικολογία ή Αντιπατριαρχική Ματιά;

Image
  Οι πρεμιέρες είναι πάντα μια μάχη. Η παράσταση δεν έχει ακόμα βρει τον παλμό της, οι ερμηνείες και το κοινό μετριούνται μεταξύ τους, το έργο παλεύει να ανασάνει μέσα στη σκηνική του υπόσταση. Κάπως έτσι ένιωσα βλέποντας την Θελεστίνα στο Βασιλικό Θέατρο: μια σκηνική σύνθεση που παλινδρομούσε ανάμεσα στην ωμή αλήθεια και την επιτήδευση, ανάμεσα στη σάρκα και τη θεωρία. Δεν μπορώ να αρνηθώ την εικαστική δύναμη της παράστασης. Ήταν μια αισθητική επίθεση – ένα μανιφέστο που αντλούσε από το γκροτέσκ, το κόμιξ, τη μετα-μπαρόκ υπερβολή. Η σκηνοθεσία είχε καταλάβει καλά πως η Θελεστίνα δεν είναι ένα αθώο έργο. Είναι ένας μηχανισμός αποδόμησης, ένα σημείο έκρηξης ανάμεσα στον έρωτα και την εξουσία, ανάμεσα στη σεξουαλικότητα και την εμπορευματοποίησή της. Όμως, η αφήγηση έμοιαζε αποσπασματική, κατακερματισμένη. Η μετάβαση από το γέλιο στον τρόμο ήταν απότομη, η φάρσα δεν οδηγούσε στην τραγωδία, αλλά έπεφτε με βία πάνω της. Υπήρχε μια αίσθηση διαρκούς ρήξης, σαν η ίδια η παράσταση να απ...
Read more

Όταν χαμήλωσε ο ουρανός του Μιχαήλ Άνθη: Δεν φώναξε. Και γι’ αυτό άκουσα.

Image
  Όταν χαμήλωσε ο ουρανός του Μιχαήλ Άνθη μια κριτική για την ενσυναίσθηση που έγινε σκηνική πράξη Δεν συμβαίνει συχνά να φεύγεις από μια παράσταση με μάτια δακρυσμένα – όχι από ευσυγκινησία ή νοσταλγία, αλλά από εκείνη τη σπάνια, σιωπηλή αναγνώριση πως κάτι αληθινό συνέβη μπροστά σου. Κάτι που δεν φώναξε, δεν εντυπωσίασε, δεν σε χειραγώγησε. Κάτι που απλώς στάθηκε. Και σε είδε. Και το είδες. Όταν χαμήλωσε ο ουρανός του Μιχαήλ Άνθη σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη είναι μια τέτοια πράξη. Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα γιατί σμιλεύτηκε πάνω σε δύο αξίες που σπανίζουν: ενσυναίσθηση και συμπόνια. Χωρίς να τις κηρύσσει. Τις ενσαρκώνει. Είναι το δεύτερο έργο του Άνθη που βλέπω, μετά τα Άγουρα Κεράσια , και νιώθω σχεδόν ενοχή που δεν είχα βρει τον δρόμο προς τα κείμενά του νωρίτερα. Ο λόγος του στιβαρός, εσωτερικά συνεπής, ρυθμικά αλάνθαστος, με βάθος και ειλικρίνεια που δεν προσποιείται. Δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις, δεν ναρκώνει. Σε ταρακουνά. Και εδώ, όπως και στα Άγουρα Κεράσια...
Read more

Οι Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ ή πολιτική αλληγορία της επιτελεσμένης κενότητας

Image
  Οι Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ ή πολιτική αλληγορία της επιτελεσμένης κενότητας Πίσω από μια σκηνή που ανασαίνει χρόνο και βελούδο, το ΚΘΒΕ παρουσιάζει το Οι Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ , μια θεατρική παρτίδα χωρίς σκακιέρα, σε κείμενο και σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου. Ένας μικρός Beckett, made in Greece – χωρίς μεταφυσικές προσδοκίες, χωρίς σωτηριολογικές εξόδους. Μια θεατρική κατασκευή από αναμονή, επανάληψη και σιωπηλό παραλογισμό. Οι δύο Δελφίνοι, Καζιμίρ και Φιλιντόρ, περιμένουν. Δεν συγκρούονται – συνομιλούν. Δεν μάχονται – εξαντλούνται. Ο αγώνας για την εξουσία δεν είναι εδώ μια δυναμική κλιμάκωσης αλλά μια επιτελεσμένη παύση. Ένα loop. Ένα glitch στο σύστημα. Κι ο μόνος σταθερός είναι ο υπηρέτης. Παρών, ακούραστος, υπενθυμιστικός. Το μέσο γίνεται σκοπός. Η γλώσσα, παιγνιώδης και αδιέξοδη, χτίζει έναν τοίχο ανάμεσα στους χαρακτήρες. Μιλούν για να επικοινωνήσουν, και η ίδια η γλώσσα τους προδίδει. Όπως στον Beckett, ο λόγος γίνεται λαβύρινθος και ο χρόνος εσω...
Read more