Η Κριστίν και η σιωπηλή δύναμη του μοιράσματος

 

Η Κριστίν και η σιωπηλή δύναμη του μοιράσματος

 

Πρώτη φορά βρέθηκα, την Παρασκευή, στον χώρο In Situ και ομολογώ πως χαίρομαι κάθε φορά που ξεπηδούν νέοι ανεξάρτητοι καλλιτεχνικοί χώροι, καθώς αποτελούν απαραίτητους πυρήνες ελευθερίας, πειραματισμού και αυθεντικής καλλιτεχνικής αναζήτησης.

Η παράσταση Κριστίν, σε κείμενο, σκηνοθετική επιμέλεια και ερμηνεία της Κωνσταντίας Ζαχαροπούλου, είναι μια προσωπική κατάδυση στα βάθη του τραύματος και της επιθυμίας για απελευθέρωση. Η ιστορία της Κριστίν, μιας γυναίκας που κουβαλάει τη σκιά του παιδικού ψυχικού τραύματος και αγωνίζεται να βρει τη δύναμη να στραφεί προς τη ζωή, είναι γραμμένη με ευαισθησία, αλήθεια και λογοτεχνική ποιότητα.

Το σκηνικό σύμπαν, ιδίως στο δεύτερο μέρος της παράστασης, ξεδιπλώνεται με έναν τρόπο σχεδόν ονειρικό: υφάδια, κλωστές, φωτισμοί που δημιουργούν έναν μαγικό, ποιητικό κόσμο. Εκεί, ο θεατής μπορεί να νιώσει τη μεταφορά από τη φυλακή της επανάληψης στη ροή της απελευθέρωσης. Η εικαστική πρόταση διαθέτει ισχυρό συμβολικό φορτίο, και οι φωτισμοί συνδιαλέγονται αρμονικά με τις ψυχικές μεταπτώσεις της ηρωίδας.

Η υποκριτική προσέγγιση βασίστηκε σε ένα εύρημα που πάτησε στο ανοίκειο και στη μουσικότητα του λόγου. Ωστόσο, αυτή η επιλογή —αν και ενδιαφέρουσα ως πρόθεση— δεν είχε ακόμη επεξεργαστεί σε βάθος ώστε να λειτουργήσει σαν παρτιτούρα και να υπηρετήσει με ακρίβεια τον ρυθμό και την ένταση του κειμένου. Σε σημεία, η φόρμα κυριάρχησε εις βάρος της επικοινωνίας. Ίσως με περισσότερο χρόνο και δραματουργική επεξεργασία, να αναδειχθεί η υποκριτική πτυχή με την ίδια αλήθεια που φέρει το κείμενο.

 

Κι όμως, όλα αυτά —οι ενστάσεις, οι τεχνικές παρατηρήσεις, τα καλλιτεχνικά "αν"— μοιάζουν δευτερεύοντα μπροστά σε αυτό που πραγματικά συντελέστηκε. Γιατί εκείνο που μένει τελικά δεν είναι μόνο το αισθητικό αποτέλεσμα, αλλά η ανάγκη για μοίρασμα. Η γενναιότητα μιας γυναίκας να εκθέσει τον εσωτερικό της κόσμο, να μεταστοιχειώσει την εμπειρία της θεραπείας σε θεατρικό έργο και να απευθυνθεί στον Άλλο μέσα από τον ιερό χώρο της σκηνής. Η Κριστίν λειτουργεί ως ψυχικός καθρέφτης, ως μια πρόσκληση σύνδεσης για όλους όσοι κουβαλούν μέσα τους κάποιον πόνο, κάποια προσδοκία απελευθέρωσης.

Η θεατρική πράξη αποκτά εδώ ψυχοθεραπευτική διάσταση· γίνεται πράξη ελπίδας. Και ίσως αυτός να είναι ο πιο ουσιαστικός ρόλος της τέχνης: να μας φέρνει πιο κοντά στην αλήθεια μας και να δημιουργεί κοινούς τόπους συνάντησης.

Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το πώς τοποθετείται κανείς απέναντι στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα —το οποίο, στο κάτω κάτω, είναι και θέμα γούστου— η σύζευξη του βιώματος με την επιθυμία για επικοινωνία υπήρξε ειλικρινής, συγκινητική και βαθιά ανθρώπινη. Και αυτό δεν μπορεί παρά να αναγνωριστεί.

                                                                                                        Έλενα Σταματοπούλου