Το Πείραμα Μπέκετ της ομάδας Γκραν Γκινιόλ: συλλογική αναπνοή σε έναν καιρό σιωπής και ναρκισσισμού

 

Το Πείραμα Μπέκετ της ομάδας Γκραν Γκινιόλ: συλλογική αναπνοή σε έναν καιρό σιωπής και ναρκισσισμού

 

Υπάρχουν παραστάσεις που δεν έρχονται να διεκδικήσουν χώρο.
Έρχονται να τον αφήσουν να υπάρξει.
Το Πείραμα Μπέκετ της ομάδας Γκραν Γκινιόλ ανήκει σε αυτή την κατηγορία.

Σε έναν νέο, λιτό χώρο —σχεδόν ωμό στη γεωμετρία του— τέσσερα έργα του Μπέκετ παρουσιάζονται διπλά:
αυστηρά πιστά και ελεύθερα διαθλασμένα.
Η πίστη στην πρώτη εκδοχή δεν μοιάζει με φετιχισμό: είναι άσκηση πειθαρχίας.
Η ελευθερία της δεύτερης δεν εκτρέπεται σε επίδειξη: γίνεται άνοιγμα προς άλλες εκδοχές της ίδιας διαδρομής.

Ως θεατής βαθιά μπεκετική, νιώθω πως η λιτή, πιστή εκτέλεση παραμένει το φυσικό έδαφος κατανόησης:
ο ρυθμός των παύσεων, το βάρος της σιωπής, η ελάχιστη κίνηση που σημαίνει τα πάντα.
Ωστόσο, η αντιπαράθεση των δύο εκδοχών λειτούργησε δημιουργικά.
Δεν αφαίρεσε από τον πυρήνα του Μπέκετ – τον ανέδειξε.
Φώτισε τα όρια και τις εκτάσεις του, προτείνοντας μικρές σχάσεις και ευρήματα. Συνέβαλε στην πολυεπίπεδη κατανόηση του μπεκετικού κώδικα, αναδεικνύοντας τόσο τη σταθερότητα όσο και την προσαρμοστικότητα του δραματουργικού του σύμπαντος.

 

Ιδιαίτερα αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι, παρά την εναλλαγή σκηνοθετών σε κάθε έργο, η συνοχή του εγχειρήματος παρέμεινε ακέραιη.
Δεν κυριάρχησαν οι προσωπικές ταυτότητες.
Δεν θρυμματίστηκε η ροή.
Αντίθετα, φάνηκε καθαρά ότι το επίκεντρο δεν ήταν το «όνομα», αλλά η ομάδα.
Όχι η ανάγκη για ατομικό ίχνος. Η ανάγκη για κοινή αφήγηση.

Στιγμές όπως η σκηνή της διπλής σκιάς —μια απλή, σχεδόν πρωτόγονη εικόνα— φανερώνουν ότι η μαγεία δεν είναι θέμα μέσων. Είναι θέμα στάσης. Θέμα ακρόασης.

Σε μια εποχή όπου η ναρκισσιστική εξάντληση των σωμάτων και των αφηγήσεων έχει γίνει κανονικότητα, το Πείραμα Μπέκετ λειτουργεί σαν απελευθερωμένη ζώνη.
Λιτή.
Συλλογική.
Σπάνια.

Εκεί όπου άλλοι παράγουν «νέα προϊόντα», κάποιοι επιλέγουν να επιμένουν:
Το θέατρο δεν είναι μόνο επιτέλεση εαυτού,
αλλά κυρίως σιωπηλή συνάντηση συλλογικής ανάσας.

                                                                                         Έλενα Σταματοπούλου