Διπολυκάκι της Μαρίας Ελισάβετ Κοτίνη: Χιούμορ, Πόνος και Φαντασία σε Μια Μολότοφ Τρυφερότητας

Υπάρχουν κάποιες φωνές που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, κι όμως τον αποτυπώνουν με μεγαλύτερη ακρίβεια από χίλιους χάρτες. Η Μαρία Ελισάβετ Κοτίνη είναι μία απ’ αυτές. Ένα μαγικό πλάσμα, πολυτάλαντη και δημιουργική, που κουβαλά πάνω της μια τρέλα λυτρωτική — αυτή που απελευθερώνει από τα δεσμά παντός τύπου παρωπίδας. Δεν φοβάται να πει την αλήθεια με χιούμορ. Δεν διστάζει να αγγίξει την πληγή με χάδι.

Το Διπολυκάκι της δεν είναι απλώς ένας ήρωας. Είναι ένας μικρός θεούλης – αυθεντικός, όσο και η δημιουργός του. Σου κρατά το χέρι και σε οδηγεί μέσα από σκουπιδότοπους της ψυχής, με αθωότητα και οξυδέρκεια, με μια σοφία που μοιάζει να έρχεται από άλλο χρόνο – ή από παιδική ηλικία που δεν χάθηκε ποτέ.

 

Μέσα στον ζεστό, φιλόξενο χώρο της Γκαλερί του Μικρού Μήκους, η Μαρία Ελισάβετ δεν έστησε απλώς έναν μπερντέ. Άνοιξε ένα πέρασμα. Μας ταξίδεψε πίσω στην ανεμελιά της παιδικής μας ηλικίας, όχι σαν νοσταλγία, αλλά σαν μνήμη ζωντανή. Έφερε στο φως τις σκιές των εσώτερων φόβων μας, και τις φίλησε στο μέτωπο. Τις έκανε φίλες.

Η αλχημεία της είναι λεπτή και βαθιά. Ενώνει το διονυσιακό με το αθώο, την έκρηξη με την τρυφερότητα, τη σκοτεινιά με το παιχνίδι. Και κάπως έτσι, καταφέρνει το ακατόρθωτο: να μας θυμίσει ότι η φαντασία δεν είναι απόδραση από τον κόσμο. Είναι επιστροφή σ’ αυτόν, πιο αληθινή.

Δεν έχω τίποτα άλλο να πω.
Μόνο πως αγαπώ το Διπολυκάκι.
Και περιμένω, με λαχτάρα, το επόμενο τεύχος. Την επόμενη τελετουργία.

                                                                                        Έλενα Σταματοπούλου