Senso στο Θέατρο Τ

 

SENSO στο Θέατρο Τ

Όταν η αισθητική συνθέτει την ψευδαίσθηση του ωραίου

Το Θέατρο Τ, ένας από τους πιο σημαντικούς θεατρικούς χώρους της Θεσσαλονίκης, φιλοξενεί αυτές τις μέρες την παράσταση SENSO. Χώρος σταθερά αφοσιωμένος στη στήριξη νέων δημιουργών, το Τ λειτουργεί εδώ και χρόνια ως πεδίο δοκιμής, εξέλιξης και συνάντησης. Σε μια εποχή που οι καλλιτεχνικές δυνάμεις της πόλης συχνά μένουν χωρίς υποστήριξη, τέτοιοι χώροι είναι πολύτιμοι — και θα έπρεπε να πολλαπλασιαστούν, ώστε το δυναμικό αυτής της πόλης να μην φυλλορροεί, αλλά να ανθίζει.

Το SENSO, βασισμένο στη νουβέλα του Camillo Boito, παρουσιάζει την ιστορία μιας γυναίκας που διεκδικεί την ελευθερία της μέσα από έναν καταστροφικό έρωτα. Όμως στην πραγματικότητα, η ιστορία είναι μονάχα η αφορμή. Γιατί αυτό που πρωτίστως ξεδιπλώνεται στη σκηνή είναι ο κόσμος του Σωτήρη Ρουμελιώτη — ένας κόσμος αισθητικός, ευφυής, δυναμικά φορμαλιστικός.

Ο Σωτήρης, τον οποίο γνωρίζω από τα φοιτητικά του χρόνια στη Σχολή Θεάτρου, έχει καταφέρει με σταθερότητα και συνέπεια να αναπτύξει μια προσωπική γλώσσα. Δεν είναι το κείμενο το κέντρο της δημιουργίας του, αλλά η αίσθηση· η ατμόσφαιρα· η εικόνα. Θα έλεγε κανείς πως για εκείνον, το θέατρο είναι πάνω απ’ όλα μια σύνθεση ρυθμού, φωτός και παρουσίας. Το κείμενο είναι η αφορμή — το πρώτο υλικό, όπως μια πέτρα στα χέρια ενός γλύπτη που δεν τον ενδιαφέρει τόσο το σχήμα της, όσο τι μπορεί να ξεπροβάλει από μέσα της.

Κάθε φορά που βλέπω δουλειά του, με εντυπωσιάζει η ικανότητά του να δημιουργεί θεατρικές εικόνες σχεδόν από το τίποτα. Ένα κομμάτι ύφασμα, μια σκιά, ένας ήχος, ένα σώμα που γέρνει λοξά — όλα αποκτούν θεατρικό βάρος, οργανώνονται σε ρυθμό, αποκτούν υφή και γίνονται τοπία.

 

Η παράσταση SENSO μοιάζει με αλληγορία της ίδιας της καλλιτεχνικής του γραφής. Κινείται στα όρια του αισθαντικού και του ωραίου, του ηδονικού και του τραγικού. Η κόμισσα Λίβια του Boito, στην ερμηνεία των τριών ηθοποιών (Έλμα Βλαστοπούλου, Ζωή Λάη και Δήμητρα Φάκα), γίνεται φωνή μιας εποχής και ταυτόχρονα αντανάκλαση των εσωτερικών μας τοπίων. Ενδιαφέρουσα δουλειά έχει γίνει στον ρυθμό της αφήγησης, στις προβολές, στα μουσικά μοτίβα που χτίζουν την ένταση — όλα στοιχεία μιας παράστασης φροντισμένης, με μεράκι και ευαισθησία.
Το σκηνικό τα κοστούμια της Μαρίας Καραδελόγλου είναι η πινελιά που απογείωνε τη σύνθεση — μικρά έργα τέχνης, που συνδιαλέγονται με τη σκηνοθετική γραφή, προσθέτοντας βάθος και ποίηση στο οπτικό σύμπαν της παράστασης.

Δεν είναι μικρό πράγμα να ξέρεις να φτιάχνεις ολόκληρους κόσμους με λιτά μέσα. Ο Σωτήρης Ρουμελιώτης έχει βρει τη θεατρική του γλώσσα και την εξελίσσει με ευφυΐα και αφοσίωση. Όμως η τέχνη, κάποια στιγμή, ζητά και κάτι παραπάνω: να στραφεί προς το περιεχόμενο, να κοιτάξει κατάματα το βαθύτερο ερώτημα. Όχι μόνο πώς φτιάχνεις μια εικόνα, αλλά γιατί την φτιάχνεις. Τι θέλεις να πεις. Ποιο τραύμα, ποια επιθυμία, ποια ανάγκη σε κινεί. Τι θέλεις να μοιραστείς;

Είμαι σίγουρη πως όταν ο Σωτήρης θελήσει να στραφεί πιο συνειδητά προς αυτό το βάθος —μέσα του και έξω του—, θα μπορέσει να μετασχηματίσει τη θεατρική του γλώσσα σε κάτι ακόμη πιο ουσιαστικό. Γιατί το έχει. Είναι βιρτουόζος της θεατρικής τέχνης. Και το αισθητικό του ένστικτο, αν στραφεί προς διάφορες και διαφορετικές κατευθύνσεις, μπορεί να γίνει σημείο καμπής.

                                                                                     Έλενα Σταματοπούλου