Mycelium Art-Web

  Οι Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ ή πολιτική αλληγορία της επιτελεσμένης κενότητας Πίσω από μια σκηνή που ανασαίνει χρόνο και βελούδο, το ΚΘΒΕ παρουσιάζει το Οι Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ , μια θεατρική παρτίδα χωρίς σκακιέρα, σε κείμενο και σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου. Ένας μικρός Beckett, made in Greece – χωρίς μεταφυσικές προσδοκίες, χωρίς σωτηριολογικές εξόδους. Μια θεατρική κατασκευή από αναμονή, επανάληψη και σιωπηλό παραλογισμό. Οι δύο Δελφίνοι, Καζιμίρ και Φιλιντόρ, περιμένουν. Δεν συγκρούονται – συνομιλούν. Δεν μάχονται – εξαντλούνται. Ο αγώνας για την εξουσία δεν είναι εδώ μια δυναμική κλιμάκωσης αλλά μια επιτελεσμένη παύση. Ένα loop. Ένα glitch στο σύστημα. Κι ο μόνος σταθερός είναι ο υπηρέτης. Παρών, ακούραστος, υπενθυμιστικός. Το μέσο γίνεται σκοπός. Η γλώσσα, παιγνιώδης και αδιέξοδη, χτίζει έναν τοίχο ανάμεσα στους χαρακτήρες. Μιλούν για να επικοινωνήσουν, και η ίδια η γλώσσα τους προδίδει. Όπως στον Beckett, ο λόγος γίνεται λαβύρινθος και ο χρόνος εσω...

 Η Ρόζα και η φαντασία της αγάπης. Μια παράσταση που με σεβάστηκε. Κριτικό σημείωμα για την παράσταση της νεοσύστατης ομάδας Διpus Άpterus που παίχτηκε στο Θέατρο Άνετον στα πλαίσια της Ανοιχτής Θεατρικής Σκηνής Υπάρχουν κάποιες παραστάσεις που δεν παρακολουθείς απλώς. Σε παρασύρουν. Σε περιβάλλουν με τον ρυθμό τους, σε κοιτούν στα μάτια χωρίς να σε εξουσιάζουν, σε βάζουν στον κόσμο τους με γενναιοδωρία και λεπτότητα. Η Ρόζα της νεοσύστατης ομάδας Διpus Άpterus είναι μια τέτοια παράσταση. Εμπνευσμένη από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Maurice Pons , η παράσταση καταθέτει μια βαθιά πολιτισμική και ποιητική πρόταση. Με πρωταγωνιστές τους Σωτήρη Ρουμελιώτη, Ιωάννη Καμπούρη, Ανδρομάχη Μπάρδη και Γιώργο Κωνσταντίνου — τέσσερις νέους καλλιτέχνες με εξαιρετική ευαισθησία και θεατρικό όραμα — η ομάδα καταφέρνει να δημιουργήσει μια εμπειρία που αποπνέει ενέργεια, εσωτερική συνοχή και σεβασμό προς τον θεατή. Το εικαστικό σύμπαν που δημιούργησε η Νίκη Αγγελίδου είναι απλώς καταπληκτικό. Στηρ...

  Το σώμα ως κουφάρι εντυπώσεων Μια κριτική για την παράσταση «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος» του Ζουζέπ Μαρία Μιρό, με τον Αργύρη Ξάφη Ο Αργύρης Ξάφης είναι ένας ηθοποιός με βαθειά καλλιτεχνική σκευή, υποκριτική παιδεία και σωματικό εύρος που του επιτρέπει να κινείται με άνεση ανάμεσα στο τραγικό και το ψυχρό ρεαλιστικό. Στην παράσταση αυτή, αναλαμβάνει τον ρόλο πολλών προσώπων μιας κοινότητας που σιγοβράζει από υπονοούμενα, ενοχές και ψίθυρους γύρω από τη δολοφονία ενός εφήβου. Παίζει με ακρίβεια και μεταμορφωτική πειθαρχία. Και όμως, το ερώτημα αιωρείται: προς τι τόσος μόχθος για ένα τόσο αρρωστημένο έργο; Ο Ζουζέπ Μαρία Μιρό επιχειρεί, όπως φαίνεται, να ανατέμνει το τοπίο της υποκρισίας, της καταπιεσμένης επιθυμίας και της κοινωνικής σιωπής. Ωστόσο, η δραματουργία του γλιστρά αμήχανα σε επικίνδυνα νερά. Η ομοφυλοφιλία ενοχοποιείται διαρκώς μέσω υπαινιγμών που την συνδέουν είτε με παιδοφιλία είτε με ηθική παρεκτροπή, παρουσιάζοντάς την σαν κάποιον...

  Η Γυναίκα με τα Κλειστά Μάτια Παραβολή από έναν κόσμο που διαλύθηκε για να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Παραβολή για μια πληγή που έκλεισε χωρίς εκδίκηση. Κάποτε, σε έναν κόσμο όπου τα λόγια είχαν βάρος μεγαλύτερο από πέτρες, ζούσε μια Γυναίκα που φύλαγε έναν Ναό Φωνής. Δεν ήταν ναός θεού — ήταν ναός Συνείδησης και Δημιουργίας. Εκεί μέσα, για χρόνια, είχε θρέψει φλόγες με τραγούδια, είχε σηκώσει σκεπές με συλλογικά έργα, είχε φιλοξενήσει καρδιές, οράματα, σιωπές. Και για αυτό, την αγαπούσαν. Ή έτσι πίστευε. Μα ένα βράδυ, σαν να άνοιξε μια σχισμή στην πραγματικότητα, και μέσα απ’ αυτήν βγήκαν Φωνές με πρόσωπα που γνώριζε. Άνθρωποι που είχε βοηθήσει. Ή έτσι πίστευε. Οι Φωνές τη σημάδεψαν. Τη λασπώσανε. Είπαν πως το φως της ήταν ψεύτικο, πως η ζεστασιά της ήταν έλεγχος. Πως το έργο της δεν είχε αξία, κι εκείνη… δεν είχε ποτέ θέση. Η Γυναίκα έπεσε. Δεν την έριξαν οι φωνές. Την έριξε η ίδια η αμφιβολία που γεννήθηκε μέσα της: “Μήπως είχαν δίκιο; Μήπως υπερέβην;” ...

 Η Καρδιά του Σκύλου — Ή το πείραμα της ψυχής στην εποχή των τεράτων για την παράσταση της Έφης Μπίρμπα με τον Άρη Σερβετάλη Υπάρχουν έργα που δεν ανήκουν σε εποχή. Δεν είναι ούτε μοντέρνα, ούτε επίκαιρα. Είναι αρχέτυπα . Μας δείχνουν το ίδιο λάθος που επαναλαμβάνουμε, κάθε φορά με άλλα λόγια, άλλες σημαίες, άλλες φόρμες. Η Καρδιά του Σκύλου του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ είναι ένα τέτοιο έργο. Μια χειρουργική τομή στη φιλοδοξία του ανθρώπου να επιβληθεί στο άλλο ον. Να το διαμορφώσει, να το εξανθρωπίσει, να το «βελτιώσει». Να του δώσει ψυχή, επειδή πιστεύει πως έχει το δικαίωμα. Γιατί είναι ανώτερος, επιστήμονας, επαναστάτης, μορφωμένος, εκλεπτυσμένος, ιεραρχικά τοποθετημένος πιο ψηλά, ιδεολογικά τοποθετημένος πιο ψηλά. Και πιστεύει, ακλόνητα, πως αυτό του δίνει την εξουσία να μεταμορφώνει . Όχι να συνομιλεί, αλλά να επεμβαίνει. Ο καθηγητής Πρέομπραζένσκι, κεντρικός ήρωας του έργου, κάνει ένα πείραμα: παίρνει την καρδιά ενός ανθρώπου και τη φυτεύει σε έναν σκύλο. Από το πείραμα γ...