Mycelium Art-Web

  Το Πείραμα Μπέκετ της ομάδας Γκραν Γκινιόλ: συλλογική αναπνοή σε έναν καιρό σιωπής και ναρκισσισμού   Υπάρχουν παραστάσεις που δεν έρχονται να διεκδικήσουν χώρο. Έρχονται να τον αφήσουν να υπάρξει. Το Πείραμα Μπέκετ της ομάδας Γκραν Γκινιόλ ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Σε έναν νέο, λιτό χώρο —σχεδόν ωμό στη γεωμετρία του— τέσσερα έργα του Μπέκετ παρουσιάζονται διπλά: αυστηρά πιστά και ελεύθερα διαθλασμένα. Η πίστη στην πρώτη εκδοχή δεν μοιάζει με φετιχισμό: είναι άσκηση πειθαρχίας. Η ελευθερία της δεύτερης δεν εκτρέπεται σε επίδειξη: γίνεται άνοιγμα προς άλλες εκδοχές της ίδιας διαδρομής. Ως θεατής βαθιά μπεκετική, νιώθω πως η λιτή, πιστή εκτέλεση παραμένει το φυσικό έδαφος κατανόησης: ο ρυθμός των παύσεων, το βάρος της σιωπής, η ελάχιστη κίνηση που σημαίνει τα πάντα. Ωστόσο, η αντιπαράθεση των δύο εκδοχών λειτούργησε δημιουργικά. Δεν αφαίρεσε από τον πυρήνα του Μπέκετ – τον ανέδειξε. Φώτισε τα όρια και τις εκτάσεις του, προτείνοντας μικρές σχάσεις και ευρήματ...

  Όταν χαμήλωσε ο ουρανός του Μιχαήλ Άνθη μια κριτική για την ενσυναίσθηση που έγινε σκηνική πράξη Δεν συμβαίνει συχνά να φεύγεις από μια παράσταση με μάτια δακρυσμένα – όχι από ευσυγκινησία ή νοσταλγία, αλλά από εκείνη τη σπάνια, σιωπηλή αναγνώριση πως κάτι αληθινό συνέβη μπροστά σου. Κάτι που δεν φώναξε, δεν εντυπωσίασε, δεν σε χειραγώγησε. Κάτι που απλώς στάθηκε. Και σε είδε. Και το είδες. Όταν χαμήλωσε ο ουρανός του Μιχαήλ Άνθη σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη είναι μια τέτοια πράξη. Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα γιατί σμιλεύτηκε πάνω σε δύο αξίες που σπανίζουν: ενσυναίσθηση και συμπόνια. Χωρίς να τις κηρύσσει. Τις ενσαρκώνει. Είναι το δεύτερο έργο του Άνθη που βλέπω, μετά τα Άγουρα Κεράσια , και νιώθω σχεδόν ενοχή που δεν είχα βρει τον δρόμο προς τα κείμενά του νωρίτερα. Ο λόγος του στιβαρός, εσωτερικά συνεπής, ρυθμικά αλάνθαστος, με βάθος και ειλικρίνεια που δεν προσποιείται. Δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις, δεν ναρκώνει. Σε ταρακουνά. Και εδώ, όπως και στα Άγουρα Κεράσια...

  Απόρρητο | Ιβάν Βιριπάγιεφ – Σημειώσεις παρακολούθησης (Θέατρο Φαργκάνη, Κυριακή 6 Απριλίου 2025, σε σκηνοθεσία Ταμίλας Κουλίεβα) Πήγα στο Απόρρητο του Ιβάν Βιριπάγιεφ με περιέργεια και επιφύλαξη. Δεν είχα ξαναδεί έργο του συγγραφέα στη σκηνή, ούτε γνώριζα καλά το θεατρικό του αποτύπωμα. Το όνομα του, όμως, έχει πάρει διαστάσεις σχεδόν φαινομένου στη θεατρική ζωή της πόλης και της χώρας — με τρεις παραστάσεις την ίδια περίοδο στη Θεσσαλονίκη και μια πολυπληθή διάλεξη στο Τμήμα Θεάτρου, λίγο καιρό πριν. Πήγα γιατί είχε ανακοινωθεί ότι το έργο κάνει χρήση τεχνητής νοημοσύνης, και γιατί η περιγραφή της παράστασης μιλούσε για συνάντηση τεχνολογίας και ηθικής. Είμαι παρούσα όπου ακούγεται η λέξη «AI», γιατί είναι ένα από τα βασικά ερευνητικά μου πεδία — αλλά έφυγα σκεπτόμενη περισσότερο την ανθρώπινη φωνή, παρά τη μηχανική της αναπαράσταση . Η παράσταση είχε ορισμένες εικαστικές αρετές : ο φωτισμός, σχεδόν παγωμένος, δημιούργησε μια συνθήκη εσωτερικής απόστασης, σαν να ήμασταν μέ...

Υπάρχουν κάποιες φωνές που δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο, κι όμως τον αποτυπώνουν με μεγαλύτερη ακρίβεια από χίλιους χάρτες. Η Μαρία Ελισάβετ Κοτίνη είναι μία απ’ αυτές. Ένα μαγικό πλάσμα, πολυτάλαντη και δημιουργική, που κουβαλά πάνω της μια τρέλα λυτρωτική — αυτή που απελευθερώνει από τα δεσμά παντός τύπου παρωπίδας. Δεν φοβάται να πει την αλήθεια με χιούμορ. Δεν διστάζει να αγγίξει την πληγή με χάδι. Το Διπολυκάκι της δεν είναι απλώς ένας ήρωας. Είναι ένας μικρός θεούλης – αυθεντικός, όσο και η δημιουργός του. Σου κρατά το χέρι και σε οδηγεί μέσα από σκουπιδότοπους της ψυχής, με αθωότητα και οξυδέρκεια, με μια σοφία που μοιάζει να έρχεται από άλλο χρόνο – ή από παιδική ηλικία που δεν χάθηκε ποτέ.   Μέσα στον ζεστό, φιλόξενο χώρο της Γκαλερί του Μικρού Μήκους, η Μαρία Ελισάβετ δεν έστησε απλώς έναν μπερντέ. Άνοιξε ένα πέρασμα. Μας ταξίδεψε πίσω στην ανεμελιά της παιδικής μας ηλικίας, όχι σαν νοσταλγία, αλλά σαν μνήμη ζωντανή. Έφερε στο φως τις σκιές των εσώτερων φόβων μας, κ...

  SENSO στο Θέατρο Τ Όταν η αισθητική συνθέτει την ψευδαίσθηση του ωραίου Το Θέατρο Τ , ένας από τους πιο σημαντικούς θεατρικούς χώρους της Θεσσαλονίκης, φιλοξενεί αυτές τις μέρες την παράσταση SENSO . Χώρος σταθερά αφοσιωμένος στη στήριξη νέων δημιουργών, το Τ λειτουργεί εδώ και χρόνια ως πεδίο δοκιμής, εξέλιξης και συνάντησης. Σε μια εποχή που οι καλλιτεχνικές δυνάμεις της πόλης συχνά μένουν χωρίς υποστήριξη, τέτοιοι χώροι είναι πολύτιμοι — και θα έπρεπε να πολλαπλασιαστούν, ώστε το δυναμικό αυτής της πόλης να μην φυλλορροεί, αλλά να ανθίζει. Το SENSO , βασισμένο στη νουβέλα του Camillo Boito, παρουσιάζει την ιστορία μιας γυναίκας που διεκδικεί την ελευθερία της μέσα από έναν καταστροφικό έρωτα. Όμως στην πραγματικότητα, η ιστορία είναι μονάχα η αφορμή. Γιατί αυτό που πρωτίστως ξεδιπλώνεται στη σκηνή είναι ο κόσμος του Σωτήρη Ρουμελιώτη — ένας κόσμος αισθητικός, ευφυής, δυναμικά φορμαλιστικός. Ο Σωτήρης, τον οποίο γνωρίζω από τα φοιτητικά του χρόνια στη Σχολή Θεάτρου, έχει κ...

Μια λέξη για το Πες μου μια λέξη Μια θεατρική κριτική της Έλενας Σταματοπούλου    Το Πες μου μια λέξη του Μπράιαν Φρίελ, γραμμένο στα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας, ανασύρεται σήμερα στο φουαγιέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών από τον Ευδόκιμο Τσολακίδη. Και μοιάζει, πια, σαν ηχώ από έναν κόσμο που δεν υπάρχει. Ή μήπως είναι ακριβώς γι’ αυτό που υπάρχει ακόμα; Ο Φρίελ, κάποτε επίκαιρος και κοφτερός, ακουμπά πλέον αλλιώς πάνω μας. Σαν ένας παλιός συγγενής που φέρνει μαζί του τη νοσταλγία, την αμηχανία και ένα αδιόρατο αίσθημα απώλειας. Το ερώτημα που μου γέννησε η παράσταση δεν ήταν αν το έργο «μιλάει» στο σήμερα. Ήταν αν το σήμερα μπορεί ακόμα να το ακούσει. Η σκηνοθεσία του Τσολακίδη αναμετριέται με το βάρος της μνήμης και την πρόκληση του τώρα. Τρεις διαφορετικές γενιές υποκριτικής επί σκηνής, τρεις διαφορετικές υποκριτικές γενιές αναφορικά με το σώμα και τον λόγο, τρεις διαφορετικές ηλικίες – από τη φλεγόμενη νεότητα, στη μεσηλίκη κραυγή για δημιουργική επιβεβαίωση,...