Mycelium Art-Web

  Η Κριστίν και η σιωπηλή δύναμη του μοιράσματος   Πρώτη φορά βρέθηκα, την Παρασκευή, στον χώρο In Situ και ομολογώ πως χαίρομαι κάθε φορά που ξεπηδούν νέοι ανεξάρτητοι καλλιτεχνικοί χώροι, καθώς αποτελούν απαραίτητους πυρήνες ελευθερίας, πειραματισμού και αυθεντικής καλλιτεχνικής αναζήτησης. Η παράσταση Κριστίν , σε κείμενο, σκηνοθετική επιμέλεια και ερμηνεία της Κωνσταντίας Ζαχαροπούλου, είναι μια προσωπική κατάδυση στα βάθη του τραύματος και της επιθυμίας για απελευθέρωση. Η ιστορία της Κριστίν, μιας γυναίκας που κουβαλάει τη σκιά του παιδικού ψυχικού τραύματος και αγωνίζεται να βρει τη δύναμη να στραφεί προς τη ζωή, είναι γραμμένη με ευαισθησία, αλήθεια και λογοτεχνική ποιότητα. Το σκηνικό σύμπαν, ιδίως στο δεύτερο μέρος της παράστασης, ξεδιπλώνεται με έναν τρόπο σχεδόν ονειρικό: υφάδια, κλωστές, φωτισμοί που δημιουργούν έναν μαγικό, ποιητικό κόσμο. Εκεί, ο θεατής μπορεί να νιώσει τη μεταφορά από τη φυλακή της επανάληψης στη ροή της απελευθέρωσης. Η εικαστική πρόταση δ...

  Πολυξένη: ένα κορίτσι που δεν χωράει σε έναν ασπρόμαυρο κόσμο ένα στοχαστικό σημείωμα για μια παράσταση και μια μνήμη Υπάρχουν θεατρικές μορφές που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από τη μυστική παιδική μας βιβλιοθήκη — εκεί που κρύβαμε ιστορίες για τις μέρες που θέλαμε να γίνουμε ανεξάρτητες, αλλόκοτες, ελεύθερες. Η Πολυξένη της Στέλλας Μιχαηλίδου, που παρουσιάζεται στην Παιδική Σκηνή του ΚΘΒΕ, μου ξύπνησε τέτοια ανάμνηση. Ή μάλλον, μια οικειότητα: με την Πίπη Φακιδομύτη της Άστριντ Λίντγκρεν, που πρωτογνώρισα όταν ήμουν παιδί. Η Πίπη ήταν για μένα κάτι παραπάνω από λογοτεχνική ηρωίδα. Ήταν ένα κορίτσι που τολμούσε : να λέει όχι, να ανατρέπει κανόνες, να γελάει με την αυθεντία, να ζει μόνη της, να ορίζει τον κόσμο της. Δεν υπήρχε κανείς να της πει τι είναι σωστό και τι λάθος — και αν υπήρχε, τον προσπερνούσε με εκείνο το χαρακτηριστικό της μείγμα εξυπνάδας, αφέλειας και στοχαστικής αποδιοργάνωσης. Ήταν πανίσχυρη σωματικά , αλλά ταυτόχρονα άφοβα τρυφερή . Έπαιζε με όρους που η ίδ...

  Έγκλημα και Τιμωρία : Στην καρδιά του σκότους, η ρωγμή της Αγάπης Θεατρική μεταφορά Θανάση Τριαρίδη – Σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη – Πρεμιέρα στη Μονή Λαζαριστών, Σκηνή Σωκράτης Καραντινός, Σάββατο 22 Μαρτίου 2025 «Το νεοελληνικό θέατρο δεν θα μπορέσει να προχωρήσει, αν δεν δοκιμαστούν οι συγγραφείς μας στη σκηνή», έλεγε το 1945 ο Γιώργος Θεοτοκάς στο Διοικητικό Συμβούλιο του Εθνικού Θεάτρου. Και είχε απόλυτο δίκιο. Και η περίπτωση του Θανάση Τριαρίδη, το αποδεικνύει περίτρανα. Για μένα, πρόκειται για την πιο μετασχηματιστική στιγμή της συγγραφικής διαδρομής του Τριαρίδη. Είναι το πρώτο του έργο που με άγγιξε πέρα από τα όρια της ιδεολογίας , εκεί όπου ο λόγος συναντά το βίωμα, την πίστη, την αγάπη . Αυτή τη φορά, αντί να κοιτάξει προς τα έξω, έστρεψε το διάνυσμα προς τα μέσα . Και πολύ καλά έκανε. Η παράσταση: ανάγνωση ενός έργου μέσα από το έργο Αυτό που παρακολουθήσαμε δεν ήταν απλώς μια «πρωτότυπη θεατρική μεταφορά» του εμβληματικού μυθιστορήματος του Φιοντόρ Ντοστ...

  Οι πρεμιέρες είναι πάντα μια μάχη. Η παράσταση δεν έχει ακόμα βρει τον παλμό της, οι ερμηνείες και το κοινό μετριούνται μεταξύ τους, το έργο παλεύει να ανασάνει μέσα στη σκηνική του υπόσταση. Κάπως έτσι ένιωσα βλέποντας την Θελεστίνα στο Βασιλικό Θέατρο: μια σκηνική σύνθεση που παλινδρομούσε ανάμεσα στην ωμή αλήθεια και την επιτήδευση, ανάμεσα στη σάρκα και τη θεωρία. Δεν μπορώ να αρνηθώ την εικαστική δύναμη της παράστασης. Ήταν μια αισθητική επίθεση – ένα μανιφέστο που αντλούσε από το γκροτέσκ, το κόμιξ, τη μετα-μπαρόκ υπερβολή. Η σκηνοθεσία είχε καταλάβει καλά πως η Θελεστίνα δεν είναι ένα αθώο έργο. Είναι ένας μηχανισμός αποδόμησης, ένα σημείο έκρηξης ανάμεσα στον έρωτα και την εξουσία, ανάμεσα στη σεξουαλικότητα και την εμπορευματοποίησή της. Όμως, η αφήγηση έμοιαζε αποσπασματική, κατακερματισμένη. Η μετάβαση από το γέλιο στον τρόμο ήταν απότομη, η φάρσα δεν οδηγούσε στην τραγωδία, αλλά έπεφτε με βία πάνω της. Υπήρχε μια αίσθηση διαρκούς ρήξης, σαν η ίδια η παράσταση να απ...

  Δεν πήγα στην παράσταση γιατί ήξερα το έργο. Δεν ήξερα καν την υπόθεση. Πήγα γιατί είδα δύο ονόματα: Κωνσταντίνος Καζάκος και Τάνια Τρύπη . Δεν ήμουν θαυμάστριά τους ποτέ. Αλλά αυτά τα ονόματα, μαζί με του Μανούσου Μανουσάκη , με επέστρεψαν σε άλλη εποχή. Στα νιάτα μου. Τη δεκαετία του ’90. Την εποχή που είχα όλη τη ζωή μπροστά μου και ζούσαμε με την πεποίθηση ότι το αύριο θα είναι αξιωματικά καλύτερο από το σήμερα, αρκεί να προσπαθήσουμε. Εκείνα τα χρόνια που οι οικονομικές κρίσεις φάνταζαν παρελθόν και οι πανδημίες, σενάρια για sci-fi ταινίες. Πάντα για μας. Τότε που το μεγαλύτερο πρόβλημα που φαινόταν να μας απασχολεί ήταν αν η Ρέιτσελ θα τα έφτιαχνε με τον Ρος στα "Φιλαράκια". Αυτή η νοσταλγία, τώρα που το σκέφτομαι, με έκανε, με το που είδα αυτά τα δύο ονόματα, να πω: Πάμε. Και βρέθηκα σε μια αίθουσα που αρχικά με ξένισε. Κάτι στο σκηνικό μου φάνηκε πρόχειρο, σαν να είχε στηθεί βιαστικά. Αλλά από τη στιγμή που άρχισε η παράσταση, τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Γι...

  Καλώς ήρθατε στο Mycelium Art-web – Διασυνδέοντας καλλιτεχνικά οικοσυστήματα. Κριτικές, θεωρία και πειραματικές διαδρομές στην τέχνη. Η τέχνη είναι ένα μυκηλιακό δίκτυο . Ένας ιστός από διασυνδέσεις, ανταλλαγές και αλληλεπιδράσεις που αναπτύσσονται οργανικά, χωρίς ιεραρχίες, όπως και το ίδιο το Mycelium Art-web. Εδώ, η κριτική δεν είναι απλά αξιολόγηση , αλλά ένας τρόπος να αναδείξουμε τις συνδέσεις ανάμεσα στα έργα, τις ιδέες και τους δημιουργούς .     Τι θα βρείτε εδώ: 💥Κριτικές παραστάσεων που φωτίζουν τις διασυνδέσεις ενός έργου πέρα από το “μου άρεσε/δεν μου άρεσε”. 💥 Θεωρητικά κείμενα που εξερευνούν τις σύγχρονες σκηνικές πρακτικές και τη σχέση θεάτρου – τεχνολογίας – κοινωνίας. 💥 Διασυνδέσεις & Δίκτυα που φέρνουν κοντά ομάδες, δημιουργούς και φεστιβάλ, ενισχύοντας τη συνεργασία και την ανταλλαγή. 🌍 Δίγλωσσο περιεχόμενο Το Mycelium Art-web λειτουργεί τόσο στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά , γιατί η τέχνη δεν γνωρίζει σύνορα. Μπορείτε να επιλέξετε γλώσ...

        Mirror – Ένας Λαβύρινθος Αντικατοπτρισμών και Εμπειρίας (Κριτικό σημείωμα για το Mycelium Art-web) Υπάρχουν παραστάσεις που παρακολουθείς, και υπάρχουν παραστάσεις που σε απορροφούν , που σε τοποθετούν μέσα στον κόσμο τους και σου ζητούν να χαθείς. Το Mirror της Die Wolke Art Group ήταν μια τέτοια εμπειρία: ένα ανοιχτό, συμπεριληπτικό σύμπαν , όπου η κάθε παρουσία – θεατή ή περφόρμερ – υφαίνει το δικό της νήμα πλοήγησης στον λαβύρινθο του αντικατοπτρισμού . Η τοπολογία της περφόρμανς αποτέλεσε ένα από τα πιο δυνατά της στοιχεία. Το γεγονός ότι δεν υπήρχαν καθορισμένες θέσεις και ότι το κοινό μπορούσε να περιφέρεται στον χώρο, να επιλέγει τη δική του γωνία θέασης, να καθορίζει το δικό του ρυθμό πρόσληψης, με έκανε πολύ χαρούμενη . Είναι μια προσέγγιση που δουλεύω κι εγώ τον τελευταίο καιρό: μια πολυπρισματική θέαση που δεν εγκλωβίζεται σε μία οπτική, αλλά προσκαλεί το σώμα και την αντίληψη σε μια εμπειρία διαρκούς μετακίνησης . Το εικαστικό πλαίσ...